Gisteravond zaten we in theater Dilligentia in Den Haag, samen met pappa en mamma Van Steenderen kijkt, luisterend en vooral bewonderd naar Stef Bos. Ik had niet heel veel met Stef Bos, ook niet heel veel tegen overigens… en sinds gisteravond vraag ik me eigenlijk af waarom.
Want wat maakt die man een mooie muziek, wat kan die man een mooie verhalen vertellen. Soms met muziek en soms zonder. Mooie verhalen, ontroerende verhalen en verhalen die je aan het denken zetten. Zo zet Stef Bos je graag aan het denken over het hoe en waarom.
Waarom doe je wat je doet?
En vervolgens vandaag ben ik druk bezig om de deadline te halen die we onszelf voor Ubora hebben opgelegd. Een belangrijke deadline, want a.s. vrijdag dan… ja wat dan eigenlijk? Vanuit promotioneel oogpunt belangrijk, heel belangrijk zelfs, maar wat nou eigenlijk als niet?
Gek dat je je door één zo’n voorstelling toch even dat soort vragen gaat stellen. En dan bedenk je je dat je eigenlijk vreselijk veel lol beleefd aan de poging doen om de deadline te halen. Ondanks dat je vreselijk loopt te klooien met dingen als sIFR. Dat je aan de uren die je kwijt bent aan putsen, iets ontzettend moois gaat overhouden.
Dus snel de muziek van Stef op de achtergrond aanzetten, en heel snel, heel hard doorgenieten…
