Ik denk dat mijn moeder mij al zo’n beetje mijn hele leven lang mij waarschuwd voor wat gisteren dan eindelijk gebeurde. Het schijnt dat ik als kind niet heel snel kon lopen. Om begrijpelijke redenen kan ik mij dit zelf niet herinneren. Mijn broer mag mij hier echter graag met enige regelmaat aan helpen herinneren. Sinds gisteren begrijp ik dat dit niets te maken moet hebben gehad met dat ik niet eerder zou kúnnen lopen, het was slechts een kwestie van willen; een kwestie van pure zelfbescherming.
Zo lang ik me kan herinneren is het namelijk zo dat ik binnenshuis op sokken loop. Waarom? Geen idee, maar zelfs bij familie en vrienden thuis gaan mijn schoenen zo snel mogelijk uit. Wat echter heel veel mensen niet weten, is dat op sokken lopen alleen is weggelegd voor de echte thrill-seekers van deze wereld.
Gisteren liep ik namelijk zoals gebruikelijk, en zoals ik al zeker 8000 keer gedaan moet hebben, de trap af naar beneden. Mijn moeder roept al meer dan 30 jaar dat je niet op sokken een trap op en af moet lopen. Als je namelijk uitglijdt, dan lig je in no-time beneden. En ik kan zeggen; ze heeft volledig gelijk.
Gisteren liep ik dus de trap af, maar slechts bij de bovenste twee treden was er spraken van de trap af lopen. Wat daarna overbleef was zwaartekracht, en een gebrek aan weerstand. Met moeite wist ik mijzelf uiteindelijk nog een klein beetje op te vangen. Het gevolg daarvan is overigens dat ik nu enorme spierpijn in mijn rug heb, en in mijn armen.
Dus bij deze; Mam, je had helemaal gelijk, op je sokken op de trap lopen is inderdaad gevaarlijk!
Ik ben alleen bang dat het voorval van gisteren bijzonder weinig geholpen heeft. Ik zit nu namelijk boven achter de computer deze blog te schrijven, en mag jij raden wat ik aan m’n voeten heb…