Vorige week woensdag lag ik weer eens in de tandartsenstoel. Twee keer zelfs… want ondanks dat het misschien geen tandarts is, heeft ook de preventie assistent (een ander naampje voor mondhygiënist) een eigen tandartsenstoel. Mooi scrabblewoord trouwen; tandartsenstoel. Maar dat even tussendoor.
Eerst was de preventie assistente maar liefst een half uur lang met zoemende apparaatjes en een hele hoop spetterend water mijn gruwelijk gebit aan het reinigen. Aan de hoeveelheid tijd die er aan gespendeerd werd, kreeg ik het gevoel dat mijn gebit zo smerig was als een gemiddeld openbaar toilet langs de snelweg. Overigens deed de strenge blik en dito woorden mij niet van deze gedachte afhelpen.
Als ik op deze wijze mijn gebitsleven zou doorzetten, dan zou gebitsverdoemenis mijn deel zijn…
Enfin, na deze woorden en bijbehorende behandeling in ontvangst te hebben genomen, was het tijd voor de tandarts hemzelf. Vorige keer wist de beste man met behulp van röntgen apparatuur mijn goed verborgen gaatjes te vinden. Maar liefst 40% van je kies oppervlak ligt verborgen en daar zat ‘m nou juist het probleem.
Drie keer boren was het oordeel, en dat was dan ook precies wat er op de planning stond. Wilt je verdooft worden? vroeg de tandarts zonder enige vorm van sarcasme. Maar wat denk je zelf? Natuurlijk! Je denkt toch niet dat ik die Black & Dekker van jou zonder verdoving in mijn gebit wens te hebben.
Zo gezegd zo gedaan… Ben je al wat meer ontspannen? Ik hoor nog steeds geen sarcasme in zijn stem… Nee natuurlijk ben ik niet ontspannen. Ik vind boren één van de meest vervelende medische behandelingen die ik kan ondergaan… onder verdoving of niet. OK, ik weet ook wel dat je vriendje van de afdeling kaakchirurgie het allemaal nog net een stapje erger weet te maken, maar toch… boren in mijn gebit is niet en zal ook nooit een hobby van mij worden. Hoe leuk je dat werkje als tandarts dan ook misschien mag vinden.
Na twee keer boren en vullen zit de tijd erop… voor de derde krater mag ik dan een nieuwe afspraak maken… hoezee! Ik mag terug komen!
Gevolg is nu, dat ik een dagelijks gebitsreinigingsritueel (opnieuw een schitterend scrabblewoord) heb van minimaal een minuutje of tien. Dat begint met de gebruikelijke twee minuten tandenpoetsen (liefst twee keer per dag, maar daar wil het nog niet altijd van komen). Vervolgens ben ik druk in de weer met flosdraad. Na het flossen, is het de beurt aan tandenragers. Voor de plekken waar de tandenragers dan niet tussen kunnen komen, gaan we ten slotte aan de gang met tandenstokers.
Ik weet niet hoe ik het doe, maar inmiddels hou ik dit ritueel al een week vol. Concreet houdt dat in dat ik in totaal al meer dan een uur aan het gebitsreinigen ben geweest. Dat is al meer als dat ik vorige week woensdag in totaal in de stoel heb gelegen. Erg tijdefficient is dit dus niet… of zou dit nou net niet de goede manier zijn om hier tegenaan te kijken?
