Met alle WK gekte van dit moment zou ik bijna vergeten dat ik nog een blog zou schrijven over mijn eet-ervaringen in Scheveningen vorig weekend met vriend Camiel… Nou hadden vriendinnetje P. en ik al in het voorjaar besloten om nooit meer op Schevingen te gaan eten. De aftelopen tig keer was keer op keer uitgelopen op teleurstelling en frustratie. Maar op een zonnige dag, met een knorrende maag, maak je tegen beter weten in nog wel eens een verkeerde beslissing.
Zo dachten vriend Camiel en ik al snel een leuke strandtent gevonden te hebben. Luisterend naar de naam Veronica. Het terras was nog niet volledig bezet, er waren nog een heel aantal tafeltjes vrij. En eigenlijk hadden we daar op dat moment wellicht al nattigheid moeten voelen.
Voordat wij ons drankje konden bestellen, ging er al een redelijke tijd overheen. Vervolgens was het de beurt aan de menukaart om op zich te laten wachten. Wij als twee personen aan één tafeltje kregen, één menukaart. Ik begrijp dat het crisis is, maar op zich zou ik zelf als ik een restaurant zou hebben nou niet echt op de menukaarten gaan besparen. Maar dat geheel ter zijde.
Toen we uiteindelijk na heel lang wachten dan eindelijk onze bestelling konden doorgeven, was het tijd voor opnieuw een verbazing. Het bleek namelijk niet mogelijk te zijn om een voorgerecht te bestellen. Het was te druk voor voorgerechten, dus die sloeg de kok deze avond even over.
Op dat moment waren vriend Camiel en ik er al helemaal klaar mee. Tijd om het volgende restaurant op te zoeken. Aangezien we ons drankje inmiddels wel al hadden gekregen, zat er weinig anders op dan dat nog even op te drinken. Inmiddels liepen er al diverse tafels leeg, om precies dezelfde reden als dat wij zouden vertrekken.
Een tafeltje ietsje verderop werd het nog net iets bonter gemaakt. Daar werd namelijk geprobeerd om een Hollands gerecht te bestellen, en een Aziatisch gerecht. Helaas, ook dat bleek niet mogelijk. Het was volgens onze chef-servering inmiddels al zo chaotisch dat er per tafel alleen òf Aziatisch òf Hollands gegeten kon worden.
De volgende strandtent zag er meer op orde uit. Druk, dat wel, maar ook hier nog tafeltjes vrij, en zowaar mochten ook nog een voorgerecht bestellen. Maar helaas ook hier bleek het lastig om een en ander in goede banen te leiden. Vriend Camiel kreeg direct bij zijn voorgerecht zijn hoofdgerecht geserveerd.
En nadat ik voor een derde keer moest vragen of ik nou eindelijk mijn biertje kon krijgen, stond het opnieuw voor mij vast; Ik ga nooit meer een hapje eten in een strandtent op Scheveningen. Maar nu echt!