Voor mijn negen-en-twintigste verjaardag, afgelopen eind februari, kreeg ik een boek. Een boek? Ja een boek. Ik stond er zelf ook van te kijken, want zoals bekend mag zijn ben ik niet het prototype boekenwurm. Op het boek stond groots aangekondigd; Kluun presenteerd: NightWriters.
Zowel de persoon als het concept kende ik, in theorie, maar van echt dichtbij had ik er tot nu toe nog niet veel mee te maken gehad. Eigenlijk is het idee; de schrijvers komen naar je toe deze zomer! Maar dan dus in een hippe vorm, met dj’s enzo, en met humor natuurlijk.
Het boek bestaat uit een grote verzameling verhalen, korte en lange, geschreven door een grote verzameling schrijvers. Zo heb ik tot nu verhalen gelezen van Kluun (hemzelf), Susan Smit, Herman Brusselmans en A.F. Th. van der Heijden.
Die laatste daar moeten we het wel even over hebben. In m’n mavo verleden is er namelijk een boek door mijn strot gewurgd van A.F.Th. waar ik toen niet doorheen wist te komen. Vanuit dit stukje vreselijk psychologisch trauma opbouw heb ik in de jaren erna een meer dan weerzinwekkende gruwel tegen deze man opgebouwd. Niets persoonlijks, maar wel bijzonder ernstig.
Van de week las ik een kort verhaal, of eigenlijk een fragment uit één van de waarschijnlijk veel te dikke boeken van A.F.Th., en ik moet eerlijk zeggen dat in één pagina of drie, de beste man mijn gruwel tegen hem wist af te breken. Ik wil natuurlijk niet direct zeggen dat ik nu overga tot het lezen van het volledige boek, maar toch…
