Ken je van die voornemens? Van die irritante die telkens weer terugkomen. Niets menselijker als Jos, dus jawel ook ik ben zo nu en dan zo stom om er weer aan te geloven. En het ergste is, het bevalt nog ook. Het is te stom en te tegenstrijdig voor woorden.
Eergisteren, begon het weer. Vriendinnetje P. vroeg aan mij, gaan we morgenochtend weer eens zwemmen. Vriendinnetje P. is veel beter daarin. Gaat vaker, zij wel, bij mij valt dat op de een of andere manier vanzelf weer weg. Maar ik zei, tuurlijk, goed plan, moeten ik inderdaad nodig weer eens doen. Beetje aan m’n conditie werken. Je kent waarschijnlijk de schuldbewuste gedachten wel.
En zo ging donderdagochtend de wekker. Wat vroeger als normaal, zodat we ook echt om 7:00 AM in het zwembad aan het einde van de straat zouden kunnen liggen. En wat denk je? Bij het luiden der wekker draaiden wij ons nog lekker even om. Zwakte ten top, en opnieuw schuldbewust. Uiteraard.
Maar vanmorgen was daar dan eindelijk dat euforische moment. Opnieuw, want we blijven vol goede voornemens, ging daar vroeg in de ochtend, de wekker. En zowaar kregen we het voor elkaar om, iets na het afgaan des ondings, uit ons bed te komen.
Het duurde dan ook niet lang voordat het natte water onze in zwemkleding gehulde lichamen te lijf ging. En uiteraard vochten we terug! Met moeite wel te verstaan, want het was duidelijk dat het water en ik elkaar alweer veel te lang niet gezien hadden. Wat zwemmen hoort te zijn, voelde aan als verzuipen. Na een baantje of 15 zat ik er behoorlijk door heen.
Niet echt een score om door te gaan naar de olympische spelen zeg maar. Maar, na nog eens een paar baantjes was het duidelijk. Ik was aan het winnen van het water! Een driewerf hoera galmde door mijn hoofd. Eat your heart out Pieter v.d. Hogenband! Na een half uur zelfmarteling stroomde de voorstuwende kracht langzaam uit mijn armen en benen.
Het water en ik namen afscheid van elkaar… de ontmoeting was goed. Zou snel weer eens herhaald moeten worden…
