Afgelopen zondagmorgen brak het onvermijdelijke dan toch echt aan; de terugreis! Op een tijdstip dat we al lange tijd niet meer gewend waren, 06.00 uur in de vroege ochtend, werden wij wakker gemaakt door een Eftelingmuziekje op mijn iPhone. Een uurtje later reden we de auto de boot op. Weg uit Ierland, op naar Engeland.
In het hotel hadden we twee dagen ervoor de beschikking gekregen over een kamer met een anderhalf-persoonsbed (bestaat dat?) en een éénpersoonsbed. Omdat de lengte van het bed te wensen overliet, in ieder geval voor mensen die gewend zijn aan een bed van 2 meter 20, schoven we de twee bedden aan elkaar.
Dit resulteerde in een bed van gigantische afmetingen, en daarmee ook een heerlijk comfortabel om de laatste nachten in te slapen. Wat natuurlijk op de laatste ochtend wel overbleef was een bed dat terug omgebouwd moest worden. Daarnaast moesten nog de laatste zaken in de koffer gepropt worden.
In een recordtijd van slechts 30 minuten na de Eftelingmuziek, stonden we gepakt en bezakt bij de balie van de receptie. Om 6.30 uur is het op een zondagmorgen nog niet druk aan de balie. Een wat verbaasd gezicht achter de balie kon vervolgens op zoek naar het ontbijtpakketje dat ons de avond ervoor was beloofd. Een zakje met twee boterhammen en een appel moest fungeren als ontbijt voor die dag. De receptionist was zelf ook duidelijk wat teleurgesteld over de kwaliteit van onze pakketje.
Maar goed, tijd en zin om te klagen was er niet, dus reden wij zonder morren met ons lunchpakketje richting boot. De eerste boot die op zondagmorgen vertrekt vanuit Dublin naar Holyhead in Engeland is ook niet een druk bezochte. Je zou zelfs kunnen stellen dat het een weinig populaire vaart is. We hadden één van de lounges hadden we zo’n beetje voor onszelf.
Nog maar weer eens een tip voor wie met een dergelijke boot aan het varen wil slaan; je hebt verschillende barretjes op zo’n boot. Ga op zoek naar de bar met fatsoenlijke koffie. Dat deden wij in eerste instantie niet, en daardoor was mijn eerste koffie van de dag een ongelovelijk smerige oploskoffie.
Verder was de overtocht naar Engeland eigenlijk helemaal prima. Na zo’n drie en een half uur varen reden we onze auto van de boot af, het Engelse land op. Om vervolgens zo’n 350 kilometer te rijden om Engeland dwars te doorkruizen richting Hull. Over Hull kan je tijdens een autorit als deze heel veel woordgrappen maken. Over liever gezegd Hull veel woordgrappen. De rest van de woordgrappen laat ik aan je eigen fantasie over.
Onze boot zou ’s avonds om 21.00 uur vertrekken vanuit Hull richting Rotterdam. Probleem waar wij een beetje mee zaten was of we nou vooraf nog een hapje zouden gaan eten, of dat we dat op de boot zouden doen. Je moet namelijk uiterlijk anderhalf uur van te voren inchecken. Dan is het 19.30 uur. Neem je het ietsje ruimer, wil je dus uiterlijk om 19.00 uur aanwezig zijn. Ga je rond een uurtje of 18.00 uur eten, dan moet je weer haasten, en waar moet je in godsnaam gaan eten? Op zo’n haventerrein is natuurlijk geen restaurantje of wat te vinden.
Dus… aangezien je heel vroeg al de boot op kan, besloten wij ’s middags rond een uurtje of 5 al de boot op te gaan. Beetje vroeg, maar dan kan je wel al je spullen in je hut zetten, nog een drankje doen, rustig wat eten, etc. etc. etc.
Uiteindelijk, nadat we prima hadden gegeten aan het lopende buffet, hoorden wij de kapitein om 20.00 uur omroepen dat de boot volgeladen was, en dat we zo zouden gaan vertrekken. Grote vraagtekens vormden zich boven ons hoofd. We gingen er ten slotte vanuit pas een uur later te zullen vertrekken.
Waar dit precies is fout gegaan weten we niet, maar we vermoeden dat de tijden op onze ticket geprint zijn in de Nederlandse tijden. Met andere woorden, een uur later ten opzichte van Engeland en Ierland. Niet heel erg handig (en ook niet erg gebruikelijk), aangezien we dus zo maar een uur te laat ons hadden kunnen aanmelden.
Anyway, maandagochtend rond 9.00 uur Nederlandse tijd reden wij onze auto van de boot af in de haven van Rotterdam. Rond een uurtje of 10 stonden draaide we het slot van onze voordeur open en stonden we weer in ons eigen huis. Raar idee. Een goed vertrouwd gevoel, natuurlijk. Maar stiekem missen we nog best een beetje de luxe en het comfort van een B&B.