Vakantiehaast, dat is dus precies wat we heel actief proberen te voorkomen. Het gevaar van een vakantie als deze, waarbij je dwars door een land reist en probeert de leukste plaatsen van het land te bezoeken, is dat je gaat lopen jagen. Jagen op alles wat je in een reisgids hebt gezien, op alles wat je leuk lijkt. En het klinkt misschien zo logisch, maar het gaat je niet lukken. Het gaat je niet lukken om alles te zien, en alles te bezoeken wat je leuk lijkt. Ierland heeft te veel leuke plaatsen, en te veel mooie natuur om het allemaal te bezoeken.
Omdat we zo veel nachten weer ergens anders slapen, en voor je het weet, weer de plek bent vergeten, hebben we er inmiddels een goede traditie van gemaakt om van al onze overnachtingsplekken een foto te maken. Zo werden we eergisteren opnieuw weer zo hartelijk ontvangen. Nadat we de Cliffs of Moher hadden bezocht (ernstig toeristisch, maar ook ernstig mooi) reden we uiteindelijk door naar Loop Head.
Omdat Loop Head op een uiterst puntje ligt (een pub in de buurt zegt de pub te zijn die het dichtst bij New York ligt), komen er zo te zien niet heel veel toeristen. Dat is prima, want daardoor heb je de omgeving voor jezelf, maar helemaal terecht is dat niet. Op het puntje van Loop Head heb je namelijk echt het gevoel aan het einde van de wereld te staan. Daar stond gisteren vervolgens nog eens een straffe wind bij, en een klein beetje Ierse regen. Je kan je wellicht voorstellen hoe we ons ongeveer voelde.
Eigenlijk hadden we gepland staan om die middag niet naar Loop Head te gaan, maar mee te varen met de Dolphins Watch in Carrigaholt. Echter voer deze niet uit in verband met het zware weer. Op dat moment ontstond voor ons dus een typisch moment waarop we heel bewust kozen om niet te haasten. Je kan namelijk zeggen, pech gehad, we houden vast aan ons reisschema, en trekken door naar de volgende plaats op onze route. Echter wilde we allebei toch wel echt heel graag op dolfijnensafari. En dus besloten we om in de omgeving te blijven hangen, en de volgende dag mee te varen.
Op zoek naar een Bed & Breakfast (wat niet meer voorstelt als het volgen van de bordjes, en de eerste de beste die je tegenkomt daar bel je aan) kwamen we dus uiteindelijk aan bij een meer dan hartelijk ontvangst. Als dan vervolgens het huis zelf ook nog eens fantastisch is, dan kan je je weinig beters meer wensen.
De weersvoorspellingen voor gisteren waren voor Ierse begrippen best prima. Nou zijn we er inmiddels achter dat de Ieren niet al te positief denken over hun eigen weer, en behoorlijk paranoia met regen kunnen omgaan. Bij de eerste de beste spetter worden de paraplu’s te voorschijn gehaald, terwijl de meeste buien eigenlijk in no-time voorbij zijn.
Maar omdat het weer niet al te goed zou zijn, kregen we van onze gastvrouw direct een regenjas mee voor op zee. Ze woonde maar 1km van het vertrekpunt van onze dolfijnentocht af, dus als we terug waren, dan konden we de jas gewoon terughangen. Geen probleem.
En dat is misschien wel een heel typerende ervaring voor de hartelijkheid die we hier aantreffen. Bijna alles gaat hier op goed vertrouwen. Bij geen enkele B&B hoef je te vertellen wie je bent, je in te schrijven of je te legitimeren. In de pub betaal je ook nooit direct als je je drankjes besteld. Hoe druk het dan ook is in de pub. Het vertrouwen is er dat jij je drankjes komt betalen.
Al dekte één pub zich wel in door de volgende uitspraak op de muur: If you are drinking to forget, please pay in advance.