Ik kan op zich best wel een aardig potje vaag-doen hebben… bij mij hoeft een verhaal echt niet altijd hapklaar te begrijpen te zijn. Een voorstelling hoeft van mij zelfs niet eens altijd een verhaal te zijn. Muziek hoeft niet altijd een melodie te hebben…
Gisteren zijn Patries en ik naar de dansvoorstelling Fairy-tales revisited, of Fairey-tales reconfigured, daar zijn we nog steeds niet uit, aangezien er op twee verschillende manieren werd geadverteerd voor dezelfde voorstelling. Dat maakt het er natuurlijk al niet eenvoudiger op, maar goed, daar kwamen we nog wel overheen.
Vervolgens kregen we in 50 minuten tijd de meest vage dans-voorstelling voorgeschoteld die ik ooit gezien heb. Was dit eigenlijk zowiezo wel dans? Of was dit spastisch over een podium stuiptrekken? Veel echte dans heb ik in ieder geval niet echt kunnen ontdekken hierin.
Na een minuut of 20 vroeg ik mij af of ik de enige in de zaal was die een en ander niet begreep. Lag het aan mij? Ik ben ten slotte ook niets meer of minder dan een mens. Ik heb ook mijn beperkingen natuurlijk. Dat begrijp ik allemaal best. Dus ik ben de zaal eens gaan rondkijken naar de verschillende reacties in het publiek.
Mijn avond werd weer leuk kan ik zeggen… de eerste die ik spotte was mijn heftig snuivend ademende buurman. Het klonk of hij aan top-sport aan het doen was, maar zat toch stil naast me. Een stukje verder, schuin onder mij aan de linker kant zat een vrouw met haar hoofd tussen haar benen. Het werd haar duidelijk allemaal te veel…
Ik voelde mij een gelukkig mensen! Ik werd begrepen! Jammer dat dat alleen gezegt kan worden van de 7 dansers op het podium… maar goed, ja kan niet alles hebben.
