Dat het hoog in de bergen nog wel eens kan donderen en bliksemen, daar is in principe weinig nieuws aan. Toch lijken maar weinig mensen daar vrede mee te kunnen vinden.
Bij de eerste de beste bliksemschicht, gerommel of windvlaag klikt namelijk een massaal gerits aan tenten, gekletter van spullen die binnen worden gehaald en geklapper van deurtje en klepjes aan caravans en campers.
In de verte zagen wij vanavond al de nodige zwarte wolken zich over de bergtoppen ontvermen. Een klein briesje stak over het Brienzer meer op. Voor onze paranoide Duitse buurjongen aanleiding om direct zijn scheerlijnen te controleren. Was pas de zesde keer in de afgelopen dagen dat hij deze controleerde, maar je kan te slotte nooit weten wat er tussen nu en de laatste controle allemaal is veranderd aan je scheerlijnen.
Ergens ver weg achter in bergen begon het te flitsen. Net als altijd, als een aangeleerde tik die je nooit meer afleert, begon ik te tellen. Nadat ik de tel was kwijt geraakt maar in ieder geval zeker wist dat 25 nog voorbij was gekomen, ronde ik de afstand tussen ons en het onweer af op “ver weg”.
Aangezien ik bezig was met het maken van de salade, sneed ik rustig verder de komkommer aan stukken. Om mij heen begon echter het paniekerige geluid van gekletter en geklapper. Boven ons, de hemel helder blauw en aan de overkant van het meer liet de maan inmiddels een eerste glimp zien.
Kijk, wij zijn ook mensen die het leifste met mooi weer camperen. Met rotweer in een tent wordt je snel genoeg zat. Voor buiten koken in de regen slaan wij ook graag over, altijd wel een restaurantje of eetcafeetje in de buurt te vinden. Maar paniek zul je ons niet gauw op betrappen… zo hebben wij, en hoe is het mogelijk dat het al jaren goed gaat, eigenlijk nooit een scheerlijn uit staan. Sterker nog, in het verleden heb ik al diverse malen heerlijk liggen slapen in een tentje, terwijl buiten de storm woedde.
Tot grote verbazing van mijn tentgenoten, dat dan weer wel…
