Het was koud, er lag sneeuw en vroor dat het kraakte. Wie niet naar buiten hoefde, bleef warm binnen zitten, luisterend naar het gezellige geborrel van de centrale verwarming. Voor wie echter niet binnen kon blijven, was het vette pech. Buiten jaagde de koude wind om je oren, en voor wie met de automobiel op stap wilde, was het krabben geblazen.
Zo gold ook voor Vriendinnetje P. Terwijl ik zo’n twee weken geleden, genietend van een warme kop koffie, druk aan het werk was achter mijn computer, moest Vriendinnetje P. de winterkou te lijf. Voor een zakelijk bespreking moest zij naar de andere kant van Den Haag. Binnen blijven was simpelweg geen optie.
Nadat twintig minuten daarvoor de deur achter Vriendinnetje P. was dichtgeslagen, ging de telefoon. Tot mijn grote verbazing was het vriendinnetje P.
Hoe gaat het op de weg? vroeg ik.
Nou niet zo goed, ik zit namelijk nog helemaal niet op de weg. Ik ben tot nu toe alleen nog maar bezig geweest met het schoonkrabben van de auto.
Zo, da’s een zware klus geweest dan! Dan mag je nu wel gaan opschieten.
Ja, daar bel ik nu dus over. Dat gaat ook niet lukken, want de auto start niet meer.
Nou zijn er een hoop technische zaken waar ik verstand van heb, maar dus totaal niet van auto’s. Niet een klein beetje niet, nee echt heel behoorlijk niet. Maar ik had nog genoeg verstand van auto’s om te bedenken dat een accu, die al een paar dagen getart wordt door vrieskou, ons waarschijnlijk niet zo heel erg tof meer vond en ons nu dus kei hard liet stikken.
Enige optie was uiteindelijk om iemand te vinden met een auto. Een auto met een accu met een goed humeur wel te verstaan. Dat ging die avond niet meer lukken. En een heel avonden daarna ook niet, en zo stond onze auto uiteindelijk bijna twee weken stil. En wat blijkt, je auto straffen door eenzame achterlating is een briljant middel!
Inmiddels hadden wij namelijk afgelopen gisteren iemand gevonden met een auto, die wel wilde starten. Onze onderbuurvrouw wel te verstaan. Inmiddels waren we ook zo slim geweest om een stel startkabels in huis te halen, dus wij waren helemaal klaar om onze comateuze auto tot leven te wekken.
Opeens begreep ik volledig hoe dokter Frankenstein zich gevoeld moest hebben, op het moment dat hij het monsten tot leven zou gaan wekken. Macht… pure macht!
Maar voordat we de motorkap opende, voordat we auto van de onderbuurvrouw naast die van ons hadden gezet, draaide ik toch nog heel even het sleutel in het contact. En wat denk je? Met een klein beetje sputteren, begroette de auto ons met een vriendelijk gebrom.
En zo kwam het dus toch nog allemaal goed 
.
