Geen spectaculaire verhalen van crossende taxichaffeurs, geen mooie foto’s vanuit het vliegtuig, allemaal helemaal niet… Deze keer een kort verslagje vanuit een iets te onpersoonlijke hotelkamer in het altijd pitoreske Bonn.
Kijk Duitsland en ik, dat is niet altijd een even goede match. How come? Nou dat is eigenlijk begonnen bij mevrouw Ritter, mijn Duitse lerares op de Mavo. Die is namelijk ooit begonnen, na ongeveer twee a drie maanden mijn Duitse lerares te zijn, mij af te schepen met de melding; je hebt kein Deutsch Knobbelchen (of hoe je knobbeltje dan ook mag schrijven in het Duits).
Vandaag ben ik voor m’n werk naar Bonn gereden, met de trein om precies te zijn. Eerst van Den Haag naar Amsterdam CS (wie boekt nou in godesnaam zo’n ontzettende omweg, vanaf Den Haag is Duitsland toch echt een hele andere kant op als Amsterdam, maar dat ter zijde), vervolgens met de ICE naar Dusseldorf om aldaar over te stappen naar een intercity richting Bonn.
Den Haag – Amsterdam, dat is de NS, wat moeten we ervan zeggen…
Amsterdam – Dusseldorf, dat zou je razend comfortabel verwachten als je eerste klas rijdt, maar dat viel me eigenlijk nog wel tegen. Niet slecht, maar in aanmerking voor de Superprijs komen ze wat mij betreft dan toch ook weer niet.
Dusseldorf – Bonn, toppertje! Dat kunnen die Duitsers dan weer wel. Comfi stoelen, lekker ruim, rustige coupé… nee niets mis mee.
Alleen dat uitzicht vanuit de trein… grauw, saai… heel veel op instorten-staande gebouwen, veel beton en zo mogelijk nog meer grafiti. Nee, het stukje Duitsland dat ik gezien heb vanuit de trein, daarmee gaat de match Duitsland – Jos nooit een hele warme worden.
Anyway, vanavond gaan we een stukje van Bonn bij nacht bekijken. Met gevaar voor eigen leven, want met een beetje pech lopen we nog een zooi van die carnavals-stakkers tegen het lijf. Op het Hauptbahnhoff (ik heb nog wel iets geleerd hoor bij mevrouw Ritter) van Bonn kwam ik ook al een aantal van die pipo’s in pakkies tegen, dus ik hou mijn hart een klein beetje vast.
